این رمز باید ادامه یابد: اردوگاه راه انداز کد افغانستان به یک راه نجات تحت حاکمیت طالبان تبدیل شد

چهار ماه پس از سقوط حکومت افغانستان به دست طالبان، اسد اسدالله 22 ساله با سرکوب موافقت کرد.

در زادگاهش استان سمنگان در شمال افغانستان، یک دانشجوی سابق علوم کامپیوتر هر روز را با چسباندن صفحه نمایش کامپیوتر خود شروع می کرد و به پایان می رساند.

از اواخر ماه اکتبر، اسدالله در یک بوت کمپ رمزگذاری مجازی که توسط Code Weekend، جامعه ای که توسط داوطلبان دانش فنی افغان اداره می شود، با محتوای اهدایی Scrimba، یک کارگاه میزبانی آنلاین نروژی، شرکت کرده است.

بعضی روزها اسدالله برای یک بازی فوتبال پیکاپ استراحت می کرد، اما عموماً دوستانش را زیاد نمی دید. او توضیح داد که در رژیم طالبان، “دوستان قدیمی بسیار غمگین هستند” و او فقط می توانست با آنها مقابله کند. در عوض، او به من گفت: “زندگی من در رایانه من است.”

اسدالله یکی از میلیون‌ها جوان افغان است که زندگی و برنامه‌هایش برای آینده با بازپس‌گیری افغانستان توسط طالبان در ماه اوت گذشته به انحراف کشیده شد. در زمان تعطیلی پایتخت، اسدالله دو ترم از دانشگاه باقی مانده بود و او در فکر برنامه های فارغ التحصیلی خود بود. او در مورد شغل اولش سختگیر نبود. هر کاری که باعث صرفه جویی در پول او شود انجام خواهد داد. اما او نقشه بزرگ تری دارد: اسدالله می خواهد شرکت نرم افزاری خود را راه اندازی کند و با آموزش به دانش آموزان در کالج ها و دبیرستان ها عشق خود را به علوم کامپیوتر به اشتراک بگذارد. او گفت: «وقتی شروع به نوشتن کد کردم، همه چیز را فراموش کردم.

امروز، آن برنامه ها معلق هستند – و هیچ کس نمی داند تا چه مدت. اقتصاد کشور در رکود به سر می برد، سازمان ملل متحد نسبت به قحطی هشدار می دهد و در عین حال رهبر جدید افغانستان چاره ای کوچک به شهروندان این کشور ارائه کرده است.

در چنین وضعیت وخیم، آموزش کدگذاری – بقیه دوره کوتاه خوش‌بینی فنی در افغانستان – ممکن است نابجا به نظر برسد. اما برای شرکت کنندگان، امید به آینده ای بهتر را فراهم می کند – اگرچه چنین آینده ای هنوز امکان پذیر است.در افغانستان هنوز چیزهای زیادی برای دیدن وجود دارد.

یادگیری کشویی

زمانی که طالبان در ماه اوت گذشته به قدرت رسید، مشخص نبود که آیا حکومت او چه چیزی را به اینترنت در افغانستان گزارش خواهند داد؟ آیا آنها دسترسی به اینترنت را قطع می کنند؟ از پست های رسانه های اجتماعی – یا پایگاه های اطلاعاتی دولتی – برای شناسایی و هدف قرار دادن دشمنان سابق خود استفاده کنید؟ در مرحله بعد به ارائه فرآیند کارهای عمومی مؤثر خود ادامه می دهید؟

همانطور که معلوم شد، طالبان دسترسی به اینترنت را قطع نکرده اند – حداقل اینطور نبوده است. در عوض، برای دانش‌آموزان افغانی که می‌توانند اینترنت را در خانه بخرند – به‌ویژه زنان و دختران، که دولت رسماً تحصیلات متوسطه و عالی را ممنوع کرده است – یادگیری آنلاین به یکی از منابع اصلی آموزش تبدیل شده است.

برخی از این کلاس‌ها به خوبی سازمان‌دهی شده‌اند، با کلاس‌های مجازی رمزگذاری‌شده توسط کتاب‌کرم‌های بین‌المللی، در حالی که برخی کاملاً خودگام هستند – شاید از طریق ویدیوهای YouTube یا لیست‌های پخش گفتگوهای TED یاد بگیرند. و اغلب در جایی بین این دو قرار می گیرد و از پلتفرم های آموزش آنلاین رایگان یا با تخفیف استفاده می کند.

بوت کمپ مجازی Code Weekend در این دسته آخر قرار می گیرد. هفتاد و پنج شرکت‌کننده در گروه پذیرفته شدند و در مسیر شغلی توسعه‌دهنده Scrimba’s Frontend هستند، مجموعه‌ای از 13 ماژول یادگیری ویدیویی تعاملی که همه چیز را از HTML و CSS اولیه گرفته تا دستورالعمل‌های نحوه رسیدگی به سؤالات مصاحبه شغلی در جاوا اسکریپت یا GitHub را پوشش می‌دهد. .

شرکت‌کنندگان می‌توانند این ماژول را در زمان خود و در خانه‌شان تکمیل کنند، با مربیان داوطلب Code Weekend که هر هفته به سؤالات پاسخ می‌دهند، مطمئن می‌شوند که در مسیر هستند، و کمک‌های حمل‌ونقل بر اساس تقاضا، از جمله ارائه مجدد پر کردن اینترنت برای درگیر نگه داشتن شرکت‌کنندگان. برخط. به گفته این سازمان، حدود 50 نفر از اعضای گروه اصلی فعال هستند.

حصول اطمینان از اتصال به اینترنت تنها یکی از بسیاری از چالش های حمل و نقل و مالی راه اندازی یک بوت کمپ، حتی مجازی، در افغانستان است. دیگری با قطع برق مواجه است که هر زمستان بیشتر می شود. در تلاش برای رسیدگی به هر دوی این مسائل، Code Weekend به دنبال جمع‌آوری بودجه برای هزینه اعتبار 3G و برق پشتیبان از طریق ژنراتورها و ذخیره‌سازی باتری بوده است.

اما موضوع دیگری وجود دارد که سازمان‌دهندگان را نگران می‌کند: جمشید هاشمی، مهندس نرم‌افزاری که هفت سال پیش با یکی از دوستانش کد ویکند را راه‌اندازی کرد، گفت: «طالبان چه فکر می‌کنند». گروه نمی خواستند بفهمند. وی گفت: تاکنون از تماس با آنها اجتناب کرده ایم.

به نوعی، فرمت مجازی و ناهمزمان بوت کمپ، Code Weekend را زیر رادار نگه می دارد. این امر برای زنانی که آزادی حرکت آنها به شدت تحت تعبیر اسلامی رادیکال طالبان محدود شده است، آسان‌تر می‌کند تا بدون ترک خانه‌شان به آن‌ها بپیوندند – یا حتی با مردان شرکت‌کننده که می‌تواند خشم طالبان را برانگیزد.

ظریفه شرزوی 19 ساله یکی از بانوان بوت کمپ است. او که اخیراً از دبیرستان فارغ التحصیل شده است، امیدوار است که در این ترم وارد دانشگاه شود و دانشگاه را شروع کند، اما در عوض، او و هفت خواهر و برادرش تقریباً پنج روز را در خانه سپری می کنند. بین کارهای خانه، قطع برق و دسترسی محدودش به اینترنت، او فقط یک یا دو ساعت را در بوت کمپ کد می گذراند. اما حتی این هنوز ساختار و معنای جدیدی را برای روز او ارائه می دهد. او به یاد می آورد: «بعد از ورود طالبان، هر روز در خانه بسیار خسته بودم و به راه هایی برای پایان دادن به این موضوع فکر می کردم». اما از آنجایی که بوت کمپ کدنویسی در اواخر اکتبر شروع شد، او می گوید، در حالی که مشکلات او برطرف نشده است، “روزهای من خوب است.”

حالت مجازی یک مزیت اضافی دارد: به کدگذاران خارج از پایتخت افغانستان، مانند اسد اسدالله، اجازه می دهد تا در آن شرکت کنند.

کد بوت کمپ آخر هفته

زمانی که جمشید هاشمی، مهندس نرم‌افزار ۲۳ ساله شرکت فناوری افغان نت‌لینکس، در ژوئن ۲۰۱۴ کد ویکند را برای گرد هم آوردن برنامه‌نویسان افغان راه‌اندازی کرد، از خوش‌بینی فنی که کابل را پشت سر گذاشت، الهام گرفت.

داده های این شرکت در مورد وضعیت استارتاپی در حال رشد کشور، که در سال 2012 منتشر شد، امیدهایی را که به این طریق گسترش یافت، توصیف می کند: «غیرممکن و کاملاً وسواسی.

و این فقط شرکت های فناوری نیستند که امیدوار هستند. Code Weekend بخشی از یک ابتکار با هدف تقویت نوآوری، کارآفرینی و در نهایت مشارکت و رهبری در توسعه افغانستان پیشرفته است که برخی از آنها توسط کمک کنندگان بین المللی برای این منظور تمویل می شود.

نمونه های دیگر عبارتند از پروژه TEDxKabul، که برای اولین بار با “مفهوم ارزش گسترده” (برچسب TEDx) در سال 2012 به کابل آمد، و همچنین شرکت های دیگر متمرکز بر تجارت جهانی مانند مؤسسه موسس-کابل، که از سال 2014 تا 2017 فعالیت می کرد. انجمن برای بنیانگذاران مشتاق استارتاپ

اما Code Weekend از همه این ابتکارات فراتر رفت، حتی پس از اینکه برخی از تیم رهبری خود، از جمله هاشمی، افغانستان را ترک کردند. این گروه داوطلبانه سازماندهی شده در طول هفت سال از آغاز به کار خود، حدود 100 جلسه خودیاری را در دانشگاه ها، سالن های آموزشی و دفاتر شرکت های فن آوری مشهور افغانستان برگزار کرده است. واقعیت.

شرکت‌کنندگان همه چیز را از اصول طراحی وردپرس و جاوا اسکریپت گرفته تا ابزارهای جمع‌آوری داده در این زمینه یاد گرفتند. (اقتصاد با کمک افغانستان اشتهای زیادی برای اکتشاف و استخدام تعدادی کارمند فناوری اطلاعات و ارتباطات دارد.) آنها از استارت آپ های محلی و تیم های مهندسی که برای معرفی برنامه جدیدشان وارد شده اند می شنوند. آنها درباره کتاب های محبوب در جامعه جهانی فناوری بحث می کنند، به عنوان مثال. برنامه نویس پرشور (ارائه شده توسط هاشمی). و یک بار، در یک رویداد یک شبه، علاقه مندان به منبع باز گرد هم آمدند تا Laracon Online، کنفرانس جهانی چارچوب توسعه وب لاراول را پخش کنند.

سپس، در سال 2019، پس از سال‌ها بسیاری از رویدادهای آخر هفته، Code Weekend تصمیم گرفت بزرگ‌تر شود: این گروه یک بوت کمپ خودکدینگ راه‌اندازی کرد. گروه اول یک پروژه آزمایشی متشکل از 15 توسعه دهنده را اجرا کردند که 12 نفر از آنها از برنامه چهار ماهه فارغ التحصیل شدند. به گفته هاشمی، تعداد کمی در نتیجه مشارکت خود شغل پیدا کرده اند.

الیاس افغان، 24 ساله، امیدوار است پس از تکمیل بوت کمپ یکی از آنها باشد. دو برادر او هنوز در میدان هستند – یکی برای Rapid Iteration، شرکت هاشمی کار می‌کند – و او می‌گوید که تا حدودی در نتیجه نفوذ آنها، کار با کامپیوتر تمام چیزی است که او می‌خواهد انجام دهد. به ویژه، او امیدوار است که برای یک شرکت فناوری جهانی شغلی پیدا کند.

پس از یک آزمایش موفقیت آمیز، سازمان دهندگان Code Weekend برای گروه دوم برنامه ریزی کردند، اما ویروس کرونا تلاش آنها را کند کرد. سپس، در اواخر ماه اوت سال گذشته، دولت افغانستان سقوط کرد – اما به جای پایان دادن به برنامه های آنها، این امر باعث شد.

هاشمی که سپس به ونکوور کانادا نقل مکان کرد، به یاد می آورد: «بسیاری از رویاها با فروپاشی دولت از بین رفت. او نیز مانند بسیاری از افغان‌های بیابان «میل به انجام کاری» بود. او می‌گوید و آنچه که او بر آن توافق کرده است، ادامه کمک به روشی است که خودش بهتر می‌داند: در حمایت از کدگذاران افغان. او می‌گوید: «مردم به امید نیاز دارند» و از آنجایی که رویدادهای قبلی بر فناوری یا نوآوری ارائه شده توسط آن متمرکز شده‌اند، امیدوار است که کمپ بوت کدگذاری نیز همین کار را انجام دهد.

او در ایمیل اولیه ما نوشت، هدف هاشمی از این بوت کمپ «ارائه راه پایدارتر برای افغان‌های افغان برای یادگیری مهارت‌های جدید و بازاریابی» است، و با این مهارت‌ها «شروع به کسب درآمد برای خود و خانواده‌شان کنند».

برای بسیاری از شرکت کنندگان در بوت کمپ، که همه این اهداف را به اشتراک می گذارند، پتانسیل کار آنلاین ممکن است تنها گزینه آنها باشد. در خانواده شرزوی 19 ساله، فقط پدرش شغل داشت – و کاری که او انجام داد تقریباً برای تغذیه او و شش خواهر و برادرش کافی بود. او گفت که پس از بوت کمپ، امیدوار است “به خانواده ام کمک کند و کاری برای آینده من انجام دهد.” او افزود: “من نمی خواهم بی سواد باشم.” [uneducated].”

با این حال، تا به امروز، بیشتر فرصت‌های درآمدی از تلاش‌های دیگر هاشمی حاصل شده است: او علاوه بر Code Weekend، یک شرکت توسعه نرم‌افزار را اداره می‌کند که با بیش از 20 برنامه‌نویس افغان، که بیشتر آنها هنوز در افغانستان هستند، استخدام یا قرارداد می‌بندد. یک پلتفرم فریلنسر آنلاین، یاگان کار (به معنی “چند شغل” در دری)، برای فریلنسرهای افغان.

این انطباق با برنامه های قبلی طالبان است. حتی پس از اینکه هاشمی در سال 2016 افغانستان را برای دریافت مدرک کارشناسی ارشد در مدیریت نوآوری در بریتانیا ترک کرد، هر سال سه یا چهار ماه را در کشور خود سپری کرد و از جامعه فناوری رو به رشد حمایت کرد. او گفت: «رویای من داشتن بزرگترین نرم افزار در افغانستان است.

برعکس، هدف او این بود. وی گفت: “می خواهم تا سال 2023 1000 شغل از خارج ایجاد کنم” که “به کارگران آزاد و جوانان و توسعه دهندگان و اقتصاد کمک زیادی خواهد کرد.”

او گفت: «همه افغان‌ها می‌خواهند آنجا را ترک کنند، اما واقعیت این است که اکثر آنها اینطور نیستند. واجد شرایط نقل مکان و تلاش برای جابه‌جایی هستند. آنها در افغانستان خواهند ماند و به منابع جدید درآمد نیاز خواهند داشت. هاشمی جامعه فناوری بین المللی را به عنوان تامین کننده بالقوه این درآمد از طریق کار از راه دور و کار آزاد می داند.

اما همه اینها زمان می برد و کشور با چالش های فوری تری مواجه است.