با برگزاری مراسم اختتامیه المپیک، چین یک پیروزی بدون شادی را جشن می گیرد

پکن – در تمام مدت، مقامات چینی اصرار داشتند که المپیک برای سیاست نیست، بلکه ورزش است. در پایان، جنجال و رسوایی دامنگیر آنها نیز شد.

علیرغم تمام تلاش‌های چین برای ادامه بازی‌های زمستانی با روحیه جشن، پکن 2022 به‌عنوان یک منظره بی‌نشاط به نمایش درآمد: تحت تأثیر یک فاجعه بهداشتی جهانی، مملو از تنش‌های ژئوپلیتیک، بار دیگر با اتهامات دوپینگ آلوده و تحت الشعاع بحران اوکراین قرار گرفت. . .

ورزشکاران یکشنبه شب با صدای سمفونی نهم بتهوون به استادیوم آشیانه پرنده در پکن راهپیمایی کردند و جنجال برانگیزترین المپیک سال های اخیر را با نمایش گره های سنتی چینی، فانوس های قرمز و آخرین انفجار آتش بازی که فضای سرد و شفافی را روشن کرد، بستند. شب

در میان شکوه مراسم اختتامیه، چین می تواند علی رغم همه چیز، تعطیلی بازی ها را طبق برنامه جشن بگیرد. با این حال، همانطور که با نوار پایین اجتناب از فاجعه کامل اندازه گیری می شود، یک موفقیت است.

کمیته بین‌المللی المپیک، که سال‌ها برای رفع تردیدها در مورد انتخاب یک کشور مستبد به عنوان میزبان وقت صرف کرد، بخش زیادی از دو هفته گذشته را صرف طفره رفتن از جنجال در پکن کرد.

علاوه بر مسائل نگران‌کننده‌ای که در قسمت Valieva مطرح شد، با سؤالاتی در مورد شرایط ورزشکارانی که پس از مثبت شدن آزمایش کووید جدا شده‌اند، مواجه شد. درباره سرنوشت پنگ شوآی، تنیسور و قهرمان سابق المپیک که یک مقام ارشد چینی را به تجاوز جنسی متهم کرد. در مورد تزریق اجتناب ناپذیر سیاست به رویدادی که قرار است از آنها بالاتر رود.

ارویل شل، مدیر مرکز روابط ایالات متحده و چین در انجمن آسیایی در نیویورک، گفت: «چه می‌توان گفت، جز اینکه یک آه بکشد. “چنین مناسبت آگوست، که برای ترویج باز بودن، اخلاق ورزشی خوب و همبستگی فراملی طراحی شده بود، در نهایت به یک شبیه‌سازی به شدت تحت کنترل پلیس، شکننده و پوتمکین‌مانند از ایده‌آل المپیک تبدیل شد.”

از آن زمان، IOC روند انتخاب شهرهای میزبان را مورد بازنگری قرار داده است، تا حدی برای جلوگیری از شانس یک بار دیگر معامله فاوستی مانند آنچه هفت سال پیش، زمانی که پکن آلماتی، پایتخت سابق یک کشور مستبد دیگر، قزاقستان را شکست داد.

در مراسم روز یکشنبه، شهردار پکن، چن جینینگ، پرچم المپیک را به شهرداران دو شهر ایتالیا، میلان و کورتینا دامپزو، که میزبان بازی‌های المپیک زمستانی در سال ۲۰۲۶ خواهند بود، سپرد.

بازی‌های تابستانی بعدی در سال 2024 در پاریس، در سال 2028 در لس‌آنجلس و در سال 2032 در بریزبن، استرالیا برگزار خواهد شد – مکان‌هایی که امید می‌رود مسائل حقوق بشر بر تدارکات غالب نباشد.

چین اولین کشوری بود که نسخه های زمستانی و تابستانی را در همان شهر سازماندهی کرد، دستاوردی که به عنوان یک پیروزی حزب کمونیست به حساب می آمد. رهبر این کشور، شی جین پینگ، در مراسم اختتامیه شرکت کرد، همانطور که 16 روز پیش در افتتاحیه شرکت کرد، با غرشی که تنها زمانی که تیم بزرگ چین وارد شد، از او استقبال کرد.

بازی‌های المپیک تابستانی 2008، که در بسیاری از مکان‌های مشابه در پایتخت چین برگزار شد، پس از دهه‌ها فقر و هرج و مرج سیاسی، در آن زمان مانند درخواستی برای احترام احساس شد.

برای منتقدان چین، این بازی‌ها در عوض مانند یک تقاضا برای آن احساس می‌شدند.

مقامات چینی ایالات متحده و سایر کشورها را به سیاسی کردن المپیک متهم کردند و تحریم دیپلماتیک رئیس جمهور بایدن را “یک مسخره بازی” محکوم کردند. و با این حال چین نیز عناصر سیاسی خود را تزریق کرد.

آقای. شی تنها ساعاتی قبل از مراسم افتتاحیه با رئیس جمهور روسیه، ولادیمیر وی. پوتین، دیدار کرد، که نشان دهنده حمایت خود در برابر تهدیدهای غرب برای مجازات مسکو در صورت حمله نیروهایش به اوکراین بود.

چین همچنین یک سرباز مجروح در درگیری مرزی مرگبار با هند در سال 2020 را به عنوان حامل مشعل المپیک انتخاب کرد. شعله المپیک توسط یک اسکی باز صحرایی از سین کیانگ روشن شد، استانی که تحت بازداشت گسترده و کمپین بازآموزی ایاالت متحده قرار داشت. نسل کشی نامیده است.

یکی از مقامات کمیته سازماندهی پکن به شرکت کنندگان هشدار داد که قوانین منشور المپیک را در برابر اظهارات سیاسی نقض نکنند. یک مقام دیگر با تکرار ادعاهای چین در مورد تایوان، دموکراسی جزیره‌ای خودگردان، و انتقاد از سیاست‌های این کشور در سین کیانگ را دروغ خواند، آن را نقض کرد.

این اظهارات توماس باخ، رئیس کمیته بین المللی المپیک را بر آن داشت تا علنی میزبانان را سرزنش کند، هرچند خفیف بود. احترام کلی کمیته، انتقاد شدید منتقدان چین را برانگیخت که گفتند بازی‌ها مجاز به «شستشوی ورزشی» نقض شدید حقوق اولیه هستند.

با همه اینها، ورزش ها درخشیدند.

نروژ، کشوری با پنج میلیون نفر، موفقیت فوق العاده خود را در بازی های المپیک زمستانی تکرار کرد و با 16 طلا، یک رکورد و در مجموع 37 مدال در صدر جدول مدال ها قرار گرفت. آیلین گو، اسکی باز 18 ساله از سانفرانسیسکو که برای چین مسابقه داده بود، ستاره برتر این رویداد شد.

برخی از ورزشکاران که بیش از هر چیز روی ورزش خود متمرکز شده بودند، از آمادگی چین تمجید کردند. نیک بامگارتنر، اسنوبردباز کهنه‌کار آمریکایی که به همراه لیندزی جاکوبلیس مدال طلای کراس اسنوبرد را به دست آورد، مکان‌های کوهستانی شمال غرب پکن را «شگفت‌انگیز» توصیف کرد.

او پس از مسابقه قهرمانی خود در ژانگجیاکو گفت: “من می گویم، از چهار المپیکی که در آن حضور داشته ام، مانیکور و دقت و زیبایی همه چیز بالاتر و فراتر است.”

وقایع در درون آنچه سازمان دهندگان آن را یک سیستم “حلقه بسته” نامیدند رخ داد که هتل ها و مکان ها را به جزایری در مجمع الجزایر المپیک تبدیل می کرد که با حصارها و پست های بازرسی موقت از چینی های معمولی جدا می شد. همه افراد داخل یک آزمایش روزانه برای کووید دریافت کردند.

به عنوان ابزاری از سیاست “کووید صفر” چین، کار کرد. فقط چند ورزشکار مجبور بودند مسابقات خود را از دست بدهند و در پایان روزهایی بود که حتی یک تست هم مثبت نشد. بسیاری از ورزشکاران این اقدامات را پذیرفتند. برخی جنبه های مثبت را در آنها دیدند.

مریتا اوداین، اسنوبردکار کانادایی و برنده مدال برنز، با اشاره به تصمیم به عدم تعیین هم اتاقی برای به حداقل رساندن تماس های نزدیک، گفت: «راستش را بخواهید، شما هر روز یک سواب دهان دریافت می کنید و اتاق خواب خود را خواهید داشت. “در واقع خیلی شیرین بود.”

پس از رژه پایانی در مراسم اختتامیه، تیم‌های ملی روی زمین نورانی ورزشگاه ماندند تا شبیه یک صفحه یخ شوند، گویی می‌خواهند این لحظه را کمی طولانی‌تر کنند.

خارج از حلقه بسته، خلق و خوی اطراف پکن فروکش کرده بود. هیچ تماشاگر خارجی اجازه حضور نداشت و فقط بازدیدکنندگان چینی که به طور ویژه دعوت شده بودند و نمایش داده می شدند، می توانستند در آن شرکت کنند.

وو کیانگ، تحلیلگر سیاسی مستقل در پکن، گفت: «این یک بازی های المپیک زمستانی است که رهبری چین را خوشحال می کند. “این ربطی به مردم عادی ندارد.”

میادین نیمه خالی به ندرت با هیجان همراه می شد، اگرچه هواداران به ورزشکاران چینی علاقه داشتند. تیم چین با کسب 9 مدال طلا و در مجموع 15 مدال، بهترین مدال های خود را در بازی های المپیک زمستانی به دست آورد.

شاید این نتیجه آقای وعده شی برای ایجاد کشوری با بیش از 300 میلیون نفر از علاقه مندان به ورزش های زمستانی در کشوری که سنت کمی از آنها وجود دارد.

آقای. باخ، رئیس کمیته بین المللی المپیک، روز یکشنبه از این موفقیت تمجید کرد. او گفت: “میراث مثبت این بازی های المپیک تضمین شده است.”

در خارج از چین، بازی‌ها احتمالاً تأثیر کمی بر ادراک جهان خواهند داشت. ماریا رپنیکووا، کارشناس دانشگاه ایالتی جورجیا در مورد «قدرت نرم» چین گفت: «دریافت پوشش مثبت، یا حداقل پوشش کمتر منفی، لزوماً به دگرگونی درک عمومی درباره چین تبدیل نمی‌شود».

نیلز ون در پول، اسکیت باز سوئدی که دو مدال طلا کسب کرد، گفت که اهدای المپیک به چین “وحشتناک” است و به میزبانی آلمان نازی در سال 1936 اشاره کرد. “به نظر من دادن آن به یک کشور بسیار غیرمسئولانه است. او به یک روزنامه گفت که حقوق بشر را به همان صراحتی که رژیم چین انجام می دهد، نقض می کند.

در سال 2008، طبق نظرسنجی‌های جهانی، برگزاری بازی‌های المپیک توسط چین در واقع منجر به دیدگاه‌های منفی بیشتری نسبت به این کشور شد، زیرا توجه بین‌المللی ماهیت نظام سیاسی را روشن کرد.

در آن زمان، بسیاری به این فکر می کردند که آیا میزبانی المپیک باعث ایجاد تغییرات مثبت در کشور می شود؟ این بار، کمتر کسی چنین امیدی را در سر می پروراند.

کلر فو مشارکت در تحقیقات کیت برادشر گزارش کمک کرد