یک افسانه اسکیت که توسط Slights، واقعی و درک شده طراحی شده است

فکر شکلات تخته ای هنوز باعث لبخند زدن ایرین وست می شود.

این خاطره حدود دو دهه قدمت دارد و مربوط به یکی از اولین روزهایی است که ووست به عنوان عضوی از تیم ملی اسکیت سرعت جوانان هلند گذراند. این گروه برای یک دوچرخه سواری طولانی گرد هم آمده بودند، نوعی تنبیه تمرینی که اسکیت بازان برای ایجاد استقامت از آن استفاده می کنند. ووست با نگاهی به اطراف متوجه شد – ابتدا با گیجی و سپس وحشت – که همه بسته‌هایی از ژل‌های انرژی‌زای تخصصی آورده بودند تا به آنها برای تمرین سوخت رسانی کنند.

ووست یک اسنیکرز آورده بود.

او در مصاحبه اخیر خود گفت: «همه به من خندیدند. “من مجبور شدم چند درس را خیلی سریع یاد بگیرم.”

ووست، حتی در آن زمان، یک پدیده بود. در سن 19 سالگی او یک قهرمان المپیک نیز شد و یک مدال طلای شگفت‌انگیز در 3000 متر (و یک مدال برنز در 1500) در بازی‌های زمستانی 2006 در تورین ایتالیا کسب کرد.

با این حال، حتی زمانی که برد پشت سر برد جمع می کرد، مسلماً هنوز یاد می گرفت که چگونه یک اسکیت باز حرفه ای باشد. مربی‌هایش به یاد می‌آورند که او ناسازگار بود، گردبادی متلاطم از استعدادهای خام و هدایای فیزیکی، مسیر پیش‌رویش نامشخص بود.

جرارد کمکرز، اولین مربی حرفه‌ای ووست، می‌گوید: «او دختر جوانی بود که در مسابقات برنده می‌شد، اما دقیقاً نمی‌دانست چه کار می‌کند یا چگونه این کار را انجام می‌دهد.

ووست، 35 ساله، داستان یک تخته شکلات را تعریف می کند تا تاکید کند که چقدر پیشرفت کرده است تا به تشریح تفاوت ورزش بین استعداد و حرفه ای کمک کند. اولی، زمانی که ورزشکاران جوان هستند، می تواند آنها را به موفقیت برساند، اما فقط تا یک نقطه. دومی چیزی است که آنها یاد می گیرند، چیزی که باید برای آن فداکاری کنند.

با هر دو، و به وفور، آنها می توانند رویای داشتن رزومه ای را که ووست جمع آوری کرده است، شروع کنند: پنج مدال طلای المپیک، جمع آوری شده در چهار بازی زمستانی، با شانس این ماه در پکن – جایی که او در دوی 1500 و 1000 متر رقابت خواهد کرد. و رویدادهای پیگیری تیمی – برای اضافه کردن به آن کل.

از برخی جهات، داستان W ofst داستان اسکیت سرعت هلندی است. این کشور نیروی غالب در این ورزش است و برنده 42 مدال از 192 مدال طلای تاریخ المپیک است. ووست با 11 مدال المپیک، پرافتخارترین اسکیت سوار سرعت در تاریخ بازی های زمستانی است. این او را در کشور دیوانه اسکیت خود، جایی که نیم دوجین تیم با حمایت تجاری از ده‌ها مرد و زن به عنوان اسکیت بازان حرفه‌ای تمام وقت پشتیبانی می‌کنند، به یک شهرت تبدیل می‌کند، سیستمی که در هیچ جای دیگر مشابهی ندارد.

با این حال، ممکن است قانع‌کننده‌تر این باشد که چگونه Wüst با وجود سیستم هلندی موفق شده است. این کشور در سال‌های اخیر تنها قوی‌تر شده است و اسکیت‌بازانی از هلند نیمی از ۷۸ مدال ممکن را در دو المپیک زمستانی گذشته کسب کرده‌اند. آزمون‌های ملی در آنجا اغلب سخت‌تر و سخت‌تر از خود بازی‌های المپیک به نظر می‌رسند. با این حال، در مواجهه با امواج بی امان استعدادهای جدید، ووست هرگز از بین نرفته است، همه اینها در حالی است که موانعی – پیری، آسیب ها، وظایف خانوادگی، بی قراری، بی حوصلگی – را که در طول زمان سایر ورزشکاران را سرنگون می کنند، از بین نمی برد.

با سون کرامر، هموطن ووست، که شاید مسلط ترین اسکیت باز مردان تمام دوران، در پنجمین المپیک خود نیز شرکت می کند، بازی های 2022 پایان یک دوره را رقم خواهد زد.

ووست در مورد کرامر، که 9 مدال حرفه ای او تنها با مجموع او پیشی گرفته است، گفت: “او پادشاه اسکیت سرعت است، و من شاید کمی ملکه باشم.”

این نوع طول عمر چقدر چشمگیر است؟ به گفته مورخ بیل مالون، قبل از المپیک 2022، در تاریخ حدود 143000 المپیکی وجود داشت. (تعداد دقیق مشخص نیست، زیرا حدود 100 ورزشکار از اولین بازی ها وجود دارد که نمی توان آنها را شناسایی کرد.) از این ورزشکاران، 813 نفر از آنها – یا حدود 0.6 درصد – در پنج بازی یا بیشتر شرکت کرده اند.

پیتر کولدر، مربی تیم ملی نوجوانان، گفت: “اگر او چیزی می خواهد، برای آن کار می کند تا زمانی که زمین بخورد.” «من آن را سر سخت می نامم. من ورزشکاران زیادی را نمی شناسم که چنین چیزی را داشته باشند.

برخی چیزها به طور طبیعی برای Wüst به وجود آمدند. او به عنوان مثال، اولین باری که در اسکیت های سرعت سوار شد به یاد می آورد. او 10 ساله بود و از پدرش التماس کرده بود که برای او یک جفت بخرد. وقتی او این کار را کرد، در نهایت، او آنها را بست، به کانالی یخ زده رفت و در کمال تعجب پدرش، به آرامی اسکیت کرد. او و پدرش در آن روز حدود 20 کیلومتر (12.4 مایل) اسکیت کردند و به صدای تیغه‌هایشان گوش دادند که یخ را می‌خراشند و دود را در پاهایش احساس می‌کردند. او قلاب شده بود.

او گفت: “این یک اتفاق جادویی برای من بود.”

دو دهه و نیم بعد او موفق ترین المپیکی هلندی تمام دوران است. پس از دو مدال او در سال 2006، طلای دوم در سال 2010، دو طلا و سه نقره در سال 2014، و یک طلا و دو نقره در سال 2018 به دست آمد. ، که او تنها چند هفته پس از تماشای مرگ بهترین دوست و هم تیمی سابقش، پائولین ون دیوتکوم، بر اثر سرطان ریه برنده شد.)

مهمتر از همه، مربیان و هم تیمی ها استحکام ذهنی ووست را ستایش می کنند، کیفیتی که برای مدیریت مبارزات تصویری بزرگ یک حرفه طولانی و عذاب درونی هر مسابقه ای بسیار مهم است.

ممکن است یکی از حقایق نجیب بازی های زمستانی باشد: اسکیت سرعت رنج است.

اسکیت بازها چندین دقیقه مانند قورباغه ها چمباتمه زده اند، قسمت بالایی بدنشان به موازات زمین خم شده است، انگار که در حال تمیز کردن یخ برای یافتن لنز تماسی گم شده هستند. وقتی از W خواسته شد درد 1500 متری را توصیف کند، خنده اش گرفت. او گفت: “بلندترین ساختمان نیویورک را پیدا کنید، به پله ها بروید و دو دقیقه بیرون بروید.” “این کمی از آنچه ما تجربه می کنیم.”

اسکیت بازها می گویند اگر خوش شانس باشید، ممکن است در حالت مدیتیشن قرار بگیرید، جایی که درد را احساس می کنید اما تحت فشار آن قرار نمی گیرید، جایی که اندام های شما در هماهنگی بی دردسر فشار می آورند و تاب می زنند و شاید ذهن شما در غیر این صورت به طرز دلپذیری باشد. جای خالی. اما چنین تجربیاتی از نظر عرفانی نادر است. عذاب، در بیشتر موارد، اجتناب ناپذیر است.

کارل ورهایجن، اسکیت باز سابق که امسال رئیس هیئت اعزامی هلند است، گفت: “کسانی که می توانند با درد بهترین زندگی کنند، بر آن درد غلبه کنند، درد را فراموش کنند، آنها پیروز خواهند شد.” او اضافه کرد که ووست در این کار عالی است.

در نهایت، اسکیت سرعت ساده است. ورزشکاران در یک حلقه اسکیت می کنند. سریع ترین زمان برنده است.

ووست گاهی اوقات بدن خود را به عنوان یک اتومبیل مسابقه فرمول 1 تصور می کند، و با پیشرفت حرفه ای اش، به طور فزاینده ای مجذوب این ایده می شود که هر کار کوچکی که با آن انجام می دهد، چه خوابیدن یا خوردن یا ورزش کردن، می تواند تأثیر قابل اندازه گیری داشته باشد. در سرعت او او گفت: “دکمه های زیادی وجود دارد که می توانید فشار دهید.”

اکنون، در ماه‌های پایانی زندگی حرفه‌ای‌اش، او روزهای خود را به صورت لحظه به لحظه مدیریت می‌کند – در همان زمان از خواب بیدار شود، در همان زمان تمرین کند، یک چرت هر روز از ساعت 1 تا 3 بعدازظهر – برای حذف متغیرهایی که ممکن است باعث تحریک شوند. او البته

او دلتنگ مجالس خانوادگی است، عناصر زندگی خود را در حالت تعلیق قرار می دهد. (او و شریک زندگی‌اش، لتیتیا دی جونگ، اسکیت‌باز، چهار بار مراسم عروسی خود را تغییر داده‌اند، تا حد زیادی به دلیل همه‌گیری. آنها قصد دارند تابستان امسال ازدواج کنند.) و وعده‌های غذایی او از نظر تغذیه هدفمند هستند – به عبارت دیگر، دیگر خبری از اسنیکرهای بزرگ نیست. میله ها

دزلی هیل، یکی از مربیان وست، در مورد روتین ها و قوانین خود تحمیلی می گوید: “بی رحمانه است و شگفت انگیز است.” او مانند رباتی است که برای رسیدن به بازی‌های المپیک و پیروزی برنامه‌ریزی شده است.»

با این حال Wüst رباتیک نیست – دور از آن. در عوض، به نظر می رسد که او اغلب تحت تأثیر احساسات است.

به عنوان مثال، او از آن دسته ورزشکاری است که با یک چیپ بر روی شانه خود رقابت می کند و در صورت عدم وجود، درگیری را اختراع می کند. او گفت که قبل از هر مسابقه ای با خودش صحبت می کند و به خودش می گوید هیچ کس به خوبی او نیست.

گیرت کویپر، یکی از مربیان ووست در اولین تیم حرفه‌ای‌اش، می‌گوید: «او می‌تواند باعث شود که در یک مسابقه از حریف خود متنفر باشد – واقعاً از آن شخص متنفر باشد – و بعد از مسابقه فراموش کند. اما او از این احساسات برای پیروزی استفاده خواهد کرد.

هر فصل، مادر ووست مجموعه‌ای از بریده‌های خبری را در یک کلاسور تازه جمع‌آوری می‌کند. این مجلدات، پر شده، در خانه ووست قرار دارند، و به نظر می رسد که او از هر چیز کوچکی که در آنها است، خاطره ای عکاسانه دارد.

او گفت: “من فکر می کنم هر فصل حداقل یک مقاله از “Wüst تمام شد” یا “Wüst باید ترک کند” وجود دارد.

گاهی اوقات، چنین پیام هایی حتی از تیم خود او می آید. چند روز پس از المپیک 2018، تیم حرفه‌ای ووست او را کنار گذاشت و به او گفت که اساساً پیرتر از آن است که بتواند با برنامه‌های آنها برای چرخه المپیک بعدی مطابقت داشته باشد.

و بنابراین، طبیعتاً، وست، سخت‌تر از قبل، منظم‌تر از همیشه، و سخت‌گیری، درد و روال را در آغوش گرفته است.

او گفت: «می‌خواستم به دنیا نشان دهم که سن زیادی ندارم. “چه کسی می گوید من خیلی پیر هستم؟”