در بازی های تفرقه انگیز، مراسم افتتاحیه در جستجوی وحدت

پکن – هزاران نفر از اجراکنندگان روی یک استیج LED با وضوح بالا به وسعت 125000 فوت مربع که شبیه به صفحه ای از یخ درخشان برنامه ریزی شده بود، پرش کردند و چرخیدند.

رژه ورزشکارانی از 90 کشور و منطقه به دلیل همه‌گیری همه‌گیر، با کت‌های پفی پوشیده و نقاب‌دار از میان آنها عبور کردند. آن‌ها با هم، دست‌های پوشیده از دست و پرچم‌های ملی خود را به سمت گره‌هایی از تماشاگران پراکنده در اطراف سکوهای متحرک استادیوم ملی چین تکان دادند.

در یک شب سرد جمعه در پکن، یک مراسم پرهیاهو و تکنیکی یکی از پیچیده‌ترین بازی‌های المپیک از نظر لجستیکی، به شدت کنترل شده و پر از سیاسی‌ترین بازی‌های تاریخ را آغاز کرد. در برابر این پس‌زمینه خارق‌العاده، پکن رسماً به اولین شهری تبدیل شد که میزبان بازی‌های المپیک تابستانی و زمستانی بود.

کای چی، رئیس کمیته سازماندهی پکن، گفت: «امشب، بازی‌های المپیک زمستانی پکن 2022 طبق برنامه افتتاح می‌شود، و یک رویای دیرینه در حال تبدیل شدن به واقعیت است.»

در سال 2008، در همین ساختمان، چین قصد داشت یک موضع باز جدید را در قبال جامعه جهانی نشان دهد. پس قرار بود این نمایش، این مراسم، این بازی ها چه پیامی را به جهان بفرستد؟

این سوال از توماس باخ، رئیس کمیته بین المللی المپیک، یک وکیل آلمانی (و دارنده مدال طلا شمشیرباز) که اغلب تمایل داشت تا در پاراگراف های پیچ در پیچ، شب قبل از مراسم صحبت کند، مطرح شده بود. پاسخ او شش کلمه بود.

باخ گفت: چین یک کشور ورزش زمستانی است.

پاسخ، به اختصار، متواضعانه اش، گویای حال و هوای است که در آستانه این بازی ها در جنبش المپیک رخنه کرده است. در طول تاریخ، ورزشکاران، سیاستمداران، هواداران و مفسران به طور منظم ورزش بین‌المللی را به عنوان عرصه، نماد و محرک تغییرات اجتماعی اعلام کرده‌اند. اما در شش ماه گذشته کمیته بین‌المللی المپیک – در پاسخ به پرسش‌های بی‌وقفه فعالان، روزنامه‌نگاران، ورزشکاران و هواداران – تلاش زیادی کرده است تا تأکید کند که واقعاً تأثیرش چقدر محدود بوده و واقعاً چقدر قدرت کمی برای تأثیرگذاری بر جهان دارد.

در هر شرایطی، المپیک همچنان نشان دهنده یک جشنواره گسترده از انسانیت و دستاوردهای ورزشی مشترک است. در دنیای قطبی شده، چیزهای کمی می توانند افراد زیادی را از گوشه و کنار جهان گرد هم بیاورند.

اما با این وجود ممکن است این بازی‌ها به بازی‌های زمستانی با محدودیت‌ها، انتظارات معتدل و عمل‌گرایی سرد ختم شود.

به هر حال عصر تفسیر شد، چین پیام خاص خود را برای دنیای ورزش داشت که در طول مراسم دو ساعته در استادیوم معروف به آشیانه پرنده منتقل شد.

3000 اجراکننده بودند که بسیار کمتر از 15000 نفری بودند که در مراسم چهار ساعته افتتاحیه بازی های تابستانی در سال 2008 حضور یافتند. به گفته برگزارکنندگان، آنها “مردم عادی” بودند، دانش آموزانی در تمام سنین از استان های پکن و هبی.

این مراسم کوتاه‌تر، ساده‌تر و برهنه‌شده بود، هم به دلیل سرمای شدید و هم به دلیل همه‌گیری، که، علی‌رغم نمایش‌های باشکوه، روند کار را متوقف کرد.

تماشاگران – به‌دلیل اینکه بلیت‌ها در دسترس عموم نبود، دعوت شده بودند – گهگاه از راهنمایی برگزارکنندگان برای خودداری از تشویق برای جلوگیری از شیوع احتمالی ویروس کرونا چشم‌پوشی می‌کردند.

باخ گفت: «مأموریت این بازی‌های المپیک، مانند هر بازی‌های المپیک، گرد هم آوردن جهان در رقابت مسالمت‌آمیز است.

طعنه آمیز، برای برخی، این خواهد بود که هیچ المپیکی تا به حال این تعداد دیوار را در “حباب” چین ایجاد نکرده است تا از ویروس جلوگیری کند. دیوارها در اینجا در همه اشکال و اندازه ها ظاهر می شوند.

دیوارها استادیوم ملی محل برگزاری مراسم، دهکده‌های ورزشکاران، مکان‌ها و مرکز مطبوعاتی اصلی را احاطه کرده و بازی‌ها را از شهری که در آن فعالیت می‌کردند جدا می‌کرد. حصارهای بلند که توسط نگهبانان نظارت می شود، هتل های بسیاری را که روزنامه نگاران بین المللی و سایر شرکت کنندگان المپیک در آن دو هفته آینده را سپری می کنند، احاطه کرده است. پارتیشن های شفاف حتی افراد را در سالن های ناهار خوری رویداد جدا می کند.

این مراسم به نوعی تلاشی بود برای احیای بخشی از روح جمعی بازی ها.

ورزشکارانی از قدرت های سنتی بازی های زمستانی مانند نروژ، ایالات متحده، روسیه و کانادا بین کشورهایی مانند هائیتی، عربستان سعودی، اوگاندا و ویتنام برای اولین بار راهپیمایی کردند.

پرچمداران ایالات متحده بریتنی بوو اسکیت باز سرعتی و جان شوستر برنده مدال طلا بودند. الانا مایرز تیلور باب‌سروکار ابتدا برای حمل پرچم انتخاب شده بود، اما پس از ورود به پکن تست کرونای او مثبت شد و مانند تعدادی دیگر از ورزشکاران اینجا مجبور به انزوا شد.

باخ در این مراسم گفت: “قلب ما برای ورزشکارانی است که به دلیل بیماری همه گیر نمی توانند رویاهای خود را محقق کنند.”

ورزشکاران در بازی‌هایی شرکت خواهند کرد که به پیشرفت مسابقات خود برای زمان‌ها ادامه می‌دهند. به عنوان مثال، IOC تلاش کرده است تا در بازی‌های خود نماینده برابری برای مردان و زنان ایجاد کند. درصد شرکت کنندگان زن در اینجا 45 درصد خواهد بود که در المپیک 2018 کره جنوبی 41 درصد افزایش یافته است.

با این حال، حال و هوای اطراف این بازی های زمستانی، از جهاتی دیگر، ولرم احساس می شود.

به عنوان مثال، حامیان مالی و پخش‌کننده‌های بین‌المللی، تبلیغات عادی خود را در اطراف بازی‌ها کاهش داده‌اند و کشور میزبان را نادیده گرفته‌اند. رسانه‌های خبری در سراسر جهان، از جمله چندین نفر از ایالات متحده، انتخاب شدند تا خدمه‌های محروم را بفرستند یا در برخی موارد بازی‌ها را به کلی نادیده گرفتند.

همه این‌ها این تصور را ایجاد کرده است که بازی‌های زمستانی، از جهاتی، کمتر مورد پسند و جشن قرار می‌گیرند.

کمیته بین‌المللی المپیک می‌تواند به لیست شهرهای میزبان آینده خود نگاه کند: پاریس در سال 2024، میلان و کورتینا دامپزو در سال 2026، لس آنجلس در سال 2028.

اما ابتدا دو هفته رقابت در پکن و کوه‌های اطراف آن است، جایی که ورزشکاران در زمان‌های بسیار غیرعادی، در شرایطی عمیقاً غیرعادی، برای احساس عادی بودن تلاش خواهند کرد.

در لحظات پایانی مراسم، باخ به زبان های انگلیسی و چینی سال نو قمری را به جمعیت تبریک گفت. رئیس جمهور چین شی جین پینگ ایستاد، نقاب خود را برداشت و بازی ها را باز اعلام کرد. دیگ المپیک روشن شد.

با یک انفجار نسبتا معمولی از موسیقی و آتش بازی، یک المپیک غیر معمول به طور رسمی در جریان بود.